آغازی دگر

بر زخـم‌های دلَـم بوسه می‌زنم..

کسی جُــز من پناه او نیست..

کم ‌خِـــرَدِ مهربانِ من!!

آرام گیر در قفسِ این سینه‌ی تنـگ..

چندی‌است که به نفَس‌های کم‌جان سنگینَم خو گرفته‌ام...

تو آرام‌گیر..

باشد باهَم می‌رویم... باهَم...

خاطراتت را نگه‌دار..

من فراموش خواهم‌کرد، هر چه جُــز خوب است..

دیرگهی است خوگــر به فراموشی‌ام..

باید برویم! باید از نو آغاز کنیم!..

کــاش قبـل از رفتـن..

همه‌ی آنان که تو را فشُــردند را..

می‌بوسیدم، می‌بوسیدم و می‌بوسیدم..

من همـه‌چیز را فرامـوش‌کــرده‌ام، جُــز دلتنگــی..

باید دوبــاره عــاشـق شـد....

بیــا برویــم....
 --------------
تا همین الآن که حدود ۳ سالی از وبلاگ نویسی بنده می‌گذره، هیچ‌وقت دُزدی نکرده بودم از مطالب دیگرون!... ولی این شعر رو که تو وبلاگ   آوای اندیشه   خوندم، دیدم بدجوری با حال و هوای من سازگاری داره و جوری اثرگذار بود که مجبور شدم بدُزدمش!... البته همین‌جا از استاد گرامی، که این شعر هم مثل باقی اشعارش سرشار از احساس و زیبائی است تشکر می‌کنم...