دکتر چهرگانی

درجه دکترا داشت ... پی اچ دی ... تخصصش قلب نبود ولی تا دلت بخواد قلب مهربونی داشت ... گوشی هم نداشت اما به حرفهاش که گوش میکردی آرامش عجیبی بهت دست میداد ... آخه اون استاد دانشگاه بود ... وقتی با این استاد درس انتخاب کردم فکر میکردم مثل دیگرونه ... حتی جلسه اول غیبت کردم ( همیشه بابت اون یک جلسه خودمو سرزنش میکنم ) ... ولی بعد از یکی دو نوبت که سر کلاسش رفتم ، دیگه برای رسیدن ساعت کلاس ( تاریخ ادبیات - کلیله و دمنه ) ثانیه شماری میکردم ... تا بود قدرشو دونستم و کم کاری نکردم اما ، افسوس که بخاطر یک سری از برخوردهائی که باهاش انجام دادن بعد از پایان ترم رفت و دیگه پشت سرش رو هم نگاه نکرد ... از روی صندلی پشت تریبون ، تکون نمیخورد ولی حرفهاش شبیه سخنرانی نبود ... آخه اون سخندان بود ... به خدا یک ساعت کلاس این استاد رو با هیچ چیزی تو دنیا عوض نمیکنم ... اگه بدونید چقدر من از این استاد ، یاد گرفتم ...
خوانندگان عزیزی که این نوشته رو میخونید ، چند لحظه مرور کنید ببینید چند تا از استادهائی که تا الآن با شما بودند خاطره ای ازشون مونده ...فکر نمیکنم از تعداد انگشتای یک دست (۵) بیشتر بشه ... ولی باز یکی از اونها چیز دیگریست ... مگه نه ؟  بقیه فقط باید باشند تا واحد درسی پاس بشه ...ولی باور کنید هنوز در گوشه و کنار این مرز و بوم کسانی هستند که بوی زندگی میدن ... تا اونجائی که میدونم تو دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز تدریس میکنه .... اگه میشد یک بار دیگه میتونستم یک کلاس با استاد چهرگانی بردارم .... چی میشد !!!! یعنی میشه ؟؟؟؟؟؟؟ من که باورم نمیشه !!!! در اینجا از یک استاد دیگه که تو دانشگاه خودمون تدریس میکنه هم نام میبرم که اون هم بی نظیره ... استاد فرهاد طهماسبی ... واقعا چی میشد اگه هر کی که میخواست درس بده ، اول خودش عاشق درس خوندن میشد ، بعد تدریس رو انتخاب میکرد ... به خدا تا عاشق نباشی نمیشه استاد باشی ....
        هر که را جامه ز عشقی چاک شد           او ز حرص و جمله عیبی پاک شد