جلوه هائی از عرفان اسلامی

۱ ) نوشته شده بر در سرای « ابوالحسن خرقانی » عارف بزرگ قرن پنجم :
 « هر کس که در این سرای درآید ، نانش دهید و از ایمانش هیچ مپرسید ، زیرا ، هر که را خداوند جانش داده ، در مقابل او ، نان سفره ابوالحسن به چیزی نمی ارزد ...»

۲ ) در ابتدا ، خداوند عاشق بود و بندگان معشوق ،،، سپس ، خداوند معشوق گشت و بندگان عاشق  ...                       « سوانح العشاق  ،  احمد غزالی » 

۳ )  ابوسعید ابوالخیر به کلیسا و کنیسه رفت و آمد بسیار داشت . روزی در کلیسا برای مردم بسیاری که به گرد او جمع شده بودند سخن می گفت . با سخنانی نرم و دلپذیر ، جانهای تشنه را سیرآب می کرد . جماعت ، آنچنان در معانی سخن ابوسعید مجذوب گشته بودند که هرآینه اگر حرفی از جانب او صادر می شد با جان و دل خریدار بودند . پس از پایان سحنانش ، با آنان خداحافظی کرده و از کلیسا بیرون آمد . در راه بازگشت یکی از همراهان و مریدان شیخ ، با حرارت بسیار گفت : ای شیخ ؛؛ اگر اشارت می کردی ، همه آن مردم زنارهایشان را باز می کردند ( یعنی مسیحیت را رها کرده و به اسلام می گرویدند ) . شیخ با خونسردی تمام پاسخ داد : زنار آنها را ، من نبسته بودم که حال آن را باز کنم .

زنار : کمربندی که از زمان عمر ، اهل کتاب به کمر می بستند تا شناخته گردند  .