پراکنده از حافظ

نَذر کردم گر ازاین  غـم بدَرآیم روزی            تا درِ میکده شادان و غزل‌خوان بروَم

                                        -------------

میلِ من سوی وصال و، قصدِ او سویِ فراق          ترکِ کامِ خود گرفتم تا برآیَد کامِ دوست

                                        -------------

دَر دِلَـم بود که بی‌دوست نباشم هرگز      چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

                                        -------------

حدیثِ هولِ قیامت که گفت واعظِ شهر         کنایتی بود که از روزگارِ هجران گفت

                                        -------------

من که قولِ ناصحان را خواندَمی قولِ رُباب     گوشمالی دیدم از هجران که اینَم پند بَس

                                        -------------

بی عُمر زنده‌ام و این بـَس عَجب مَدار           روزِ فراق را که نَهَد در شُمارِ عُمر

                                        -------------